stanowisku sądu w wyroku
Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany bank nie udowodnił, że wskazane gwarancje zostały zrealizowane na rzecz beneficjentów. Okoliczność ta — jako sporna w niniejszej sprawie — wymagała udowodnienia. W piśmie z dnia 22 grudnia 2009 r. (zawierającym stanowisko powoda wobec argumentacji zawartej w odpowiedzi na pozew), strona powodowa jednoznacznie bowiem podniosła, że pozwany bank nie wykazał okoliczności wystawienia gwarancji bankowej, ani tym bardziej, że dokonał zaspokojenia beneficjenta gwarancji. W ocenie Sądu I instancji, wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwany bank w odpowiedzi na omawiany zarzut powódki, w piśmie z dnia 15 stycznia 2010 r. (k. 415–418) nie dowodzą faktu wypłaty gwarancji na rzecz beneficjentów, ani też wysokości dokonanej z tego tytułu na ich rzecz wypłaty. Dokumenty złożone przy powołanym piśmie strony pozwanej (k. 419–424) poświadczają jedynie fakt wystąpienia przez spółkę (…) o wystawienie gwarancji i okoliczność ich wystawienia. W ocenie Sądu Okręgowego, okoliczności wypłaty i faktu jej dokonania nie dowodzą również zeznania świadka K. D. (k. 1139). Wiedza świadka w przedmiocie wierzytelności pozwanego banku (w tym z tytułu gwarancji) opiera się bowiem jedynie na treści bankowego tytułu egzekucyjnego. Świadek zeznał, że przed podpisaniem tego tytułu sprawdził istnienie wierzytelności banku, jednakże stwierdzenie to wynika raczej ze znajomości zasad panujących w banku. Z zeznań nie wynika, aby świadek pamiętał fakt wypłaty należności z gwarancji na rzecz beneficjentów spółki (…), czy też wysokość kwot wypłaconych gwarancji. Okoliczności tej nie dowodzą również zeznania świadka J. B. z uwagi na ich lakoniczność oraz wskazany przez samego świadka fakt, że nie badał on ksiąg banku przed podpisaniem bankowego tytułu egzekucyjnego (k. 912).
Według Sądu Okręgowego, dowodem potwierdzającym tę okoliczność winny być żądania wypłaty gwarancji skierowane do pozwanego banku przez beneficjentów gwarancji i dokumenty potwierdzające wypłatę należności na ich rzecz. Dokumentacja taka została złożona przez pozwany bank dopiero przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r. (k. 449 i n.), wniesionym w tej samej dacie (data nadania przesyłki w urzędzie pocztowym). Dowody z tych dokumentów nie mogły jednak stanowić podstawy rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zostały bowiem złożone z naruszeniem przepisu art. 47914 § 2 k.p.c., który ma zastosowanie w niniejszej sprawie (jako wszczętej przed dniem 3 maja 2012 r.). Zarzut braku wykazania wypłaty kwot z tytułu gwarancji został podniesiony przez stronę powodową w piśmie z dnia 22 grudnia 2009 r. Pismo to wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 28 grudnia 2009 r. i zapewne w zbliżonej dacie jego odpis został doręczony pełnomocnikowi pozwanego banku. Nie ulega zatem wątpliwości, że dowody z dokumentów złożonych przy piśmie banku z dnia 25 marca 2010 r. są spóźnione w świetle regulacji powołanego przepisu art. 47914 § 2 k.p.c. i jako takie, na mocy tego przepisu zostały pominięte. dobry adwokat Łódź opinie
Wobec tego, że pozwany bank nie wykazał istnienia i wysokości wierzytelności związanej z wypłatą gwarancji na rzecz beneficjentów spółki (…), należało zasądzić na rzecz powódki wyegzekwowaną od niej należność z tego tytułu. Jak wynika z treści bankowego tytułu egzekucyjnego oraz pisma Komornika łączna kwota wyegzekwowanych należności z tytułu gwarancji wynosi 3.520.858,22 zł (k. 58).
W ocenie Sądu Okręgowego, świadczenie nienależne stanowi również kwota 115.368,40 zł wyegzekwowanych od powódki odsetek naliczonych od wskazanej kwoty gwarancji. Analogicznie ocenić należy również wyegzekwowane od strony powodowej koszty egzekucyjne w części, w której dotyczą one egzekucji ww. kwot.
Na podstawie treści pisma Komornika Sądowego Sąd I instancji ustalił, że suma tych kwot, tj. 3.520.858,22 zł i 115.368,40 zł stanowi 40,62% kwoty wyegzekwowanej od powódki. Zatem nie było podstaw do ściągnięcia od powódki stosunkowej części kosztów wyegzekwowanych w toku egzekucji — kwoty 10.472,97 zł. Koszty te podlegały uiszczeniu na rzecz komornika, ale zostały poniesione w związku z działaniem pozwanego banku, który niezasadnie egzekwował od powódki należności związane z udzielonymi gwarancjami. Pozwany zobowiązany jest zatem do zwrotu tej kwoty na rzecz powódki na zasadzie art. 415 k.c. W ocenie Sądu Okręgowego, ustaleniu temu nie sprzeciwia się treść wytycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego wydanego w niniejszej sprawie. Rozważania Sądu Apelacyjnego odnoszą się bowiem w głównej mierze do kwot wyegzekwowanych na rzecz pozwanego banku, natomiast koszty egzekucyjne podlegają ściągnięciu na rzecz organu egzekucyjnego (komornika). Pozwany ponosi bowiem odpowiedzialność za szkodę powstałą w majątku powódki w wyniku uiszczenia wskazanych kosztów egzekucyjnych.
